Z historii o początkach Kliniki Lalek emanuje ogromna autentyczność, potrzeba bycia razem i tyle determinacji i serca, że nie sposób coś podobnego wyobrazić sobie dzisiaj. Żal mi mojego biednego, internetowego pokolenia, które recepty na szczęście szuka w tysiącach wzorców na portalach internetowych, «żyjąc w jakiejś iluzji życia», karmiąc się tym, co «pięknie się prezentuje» na ekranach i ekranikach, a zapominając o tym, jak wyraża się emocje, i czując się nieswobodnie w relacjach na żywo, tu i teraz. Karmiąc się rzeczywistością zastaną, napisaną przez innych, zamykamy drzwiczki dla wyobraźni, własnych poszukiwań, prawdziwości.

Nie, nie twierdzę, że wszyscy powinniśmy rzucić wszystko i zacząć zajmować się teatrem. Choć być może, gdy z wirtualu i pogoni za «więcej, lepiej, szybciej» zwrócimy się do prostoty relacji z drugim człowiekiem, bycia razem i tworzenia, to odkryjemy na nowo iskrę absolutnie szczerej radochy i powrócimy «do siebie samych». Wtedy się już dowiemy, czego nam do szczęścia trzeba.

Właśnie o tym jest ta książka. Jej lektura, to doskonała odtrutka na wzorce „przymusu robienia kariery”, które opanowały świat mediów. Przypomina, że o jakości i wartości naszego życia najbardziej świadczy autentyczność, pasja i relacje z drugim człowiekiem.